Mijn goede voornemen.

Als ik terugdenk aan het voorbije jaar, dan stond het voor mij wederom vooral in het teken van medische behandelingen en nog meer van herstel. Ik lag er helemaal af toen het traject in het ziekenhuis eindigde. Het venijn zat (ook) nog in de staart.

Opluchting natuurlijk, na het laatste rondje radiotherapie, maar ook leegte. Een medisch traject zoals ik dat heb doorlopen, is super heftig, mentaal, fysiek, energetisch. Tegelijkertijd geeft het ook houvast, ik werkte immers intensief en actief aan mijn eigen gezondheid. Dat geeft richting en is een volledige dagtaak. Als dat wegvalt, dan komt er ruimte voor verwerking en herstel. In mijn geval zoveel ruimte, dat ik niet goed wist, hoe nu verder. Me opnieuw te verhouden tot het leven, tot mijn omgeving, tot mezelf. Wat kan ik, wat wil ik, wat voelt goed. Geen idee soms. Ik was erg op mezelf gericht en het opbouwen van mijn energie, soms ging ik te hard, als ik me goed voelde en behoefte voelde om weer wat sociale dingen op te pakken. Dan moest ik vaak weer een aantal stappen terugdoen.

Het bleek lastig om te bespreken wat me precies bezighoudt, om het goed onder woorden te brengen. Om weer verbinding te maken. Het verdriet toe te mogen laten. Te praten over de angst, die ik nog vaak voel. Deze angst, die vooral gerelateerd is aan het feit dat na de eerste reeks behandelingen 4 jaar geleden, we er van uit gingen dat de ziekte weg was en dit niet zo bleek te zijn. Heavy shit. Voor mij, voor mijn omgeving. Ik begrijp ook dat je dan dan liever een blokje omgaat, dan weer te vragen en te horen hoe het met mij gaat. Omdat je zelf ook je eigen sores hebt en druk bent. Of denkt; het is nu klaar, je leven gaat door. Dat klopt natuurlijk ook, al ziet dat leven er wel heel anders uit dan voorheen. Probeer je voor te stellen dat je van de een op de andere dag te horen krijgt dat je ernstig ziek bent, je binnen no time in een medisch traject stapt om levensreddende behandelingen te ondergaan. Met verlies van je werk en je ‘normale’ sociale leven. En als de medische race gelopen is, dan weer je leven op te pakken. Dat heeft tijd nodig, dat kost energie, dat gaat met vallen en weer opstaan. Stappen vooruit en ook veel terug.

Wel met een rugzak vol ervaringen, zowel positief als negatief, ik neem ze allemaal mee en ik hoop deze de komende periode uit te pakken.

De diepe wens die ik voel, om kwetsbare mensen te coachen en misschien een nog wel grotere wens om met mijn ervaringsdeskundigheid organisaties te verzachten en te werken aan bewustwording bij werkgevers t.o.v. zieke werknemers. Mijn studie ervaringsdeskundigheid sluit daar mooi bij aan. Een vrije rol, zonder gehinderd te worden door formaliteiten, regels, protocollen of hokjes. Voelen en doen wat nodig is om iemand te ondersteunen en verder te helpen in een ingewikkelde periode.

Tegelijkertijd niet wetende, waar ik precies sta. Waar kan ik naar toe bewegen? Ik geloof dat er zich iets moois mag ontvouwen ergens in het nieuwe jaar. En ik mocht daar onlangs al even aan proeven door het inzetten van mijn ervaringsdeskundigheid in een sessie met zorgverleners. Voor nu laat ik het ongemak van het ‘niet weten’ toe.

En dan is morgen eerst nog die eerste grote medische controle. Laat dat een goede start zijn van dit nieuwe jaar.